ما چیزی به نام هنر مقاومت به صورت منسجم نداریم

اشاره: سینمای مقاومت، یکی از گونه‌های به‌ شدت مهم و استراتژیک فرهنگی هر کشور است که متناسب با اقتضائات و شرایط هر کشور، تولیدات سالیانه‌ای را شامل می‌شود، این تولید با بسط هدف‌دار خود، منویات موردنظر هر کشور را در ابعاد بین‌المللی مدنظر قرار داده و سهم به‌سزایی در جهت‌دار کردن نظرات مردم سایر کشورها درباره آن موضوع مشخص دارد، این سیاست، با اشکال مختلف از سوی دولت‌ها دنبال می‌شود، گاه به‌صورت یک فیلم سیاسی و گاهی هم در قالب یک اثر بیوگرافی خود را نشان می‌دهد، در قالب درام اجتماعی مطرح می‌شود و حتی به شکل مستند، به سمع و نظر میلیون‌ها نفر در سراسر جهان می‌رسد در این شکل ارتباطی، مهم، رساندن محتوا و حرف موردنظر است و فیلم و سریال، تنها قالب‌هایی برای انتقال این مفاهیم هستند.

در همین راستا خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، طی نشستی با محمد حسین بنی احمدی نویسنده، کارگردان و منتقد سینما به گفت و گو پرداخته است که در ادامه می خوانید:

رسا ـ  در سال های اخیر نسبت به سینمای دفاع مقدس و مقاومت کم توجهی شده است، دلیل این امر چیست؟

در ماجرای فلسطین و اسرائیل از طرف جبهه مقاومت ماجرای نقل نشده اما از طرف نهاد و مردم اسرائیل و نگاه یهودی فیلم های بسیار خوب و فاخری از نظر داستان و صحنه پردازی مانند فیلم "پیانیست" و "فهرست شیندلر" ساخته شده است، این فیلم ها از طرف سرمایداران و دولتمردان ساخته می شود.

آنها بعد از ساخت فیلم متوقف نمی شوند و مرحله بعد عرضه جهانی شروع می شود، شاهد هستیم که یک فیلم آنها با جایزه های متعدد پذیرایی و پخش جهانی می شود به طوری که اسم فیلم را مسلمانان جهان بشنوند و کسی که پیگیر جدی دنیای سینما است یکی از فیلم های که باید ببیند آن فیلم می شود، اما ما شاهد هستیم که فیلم های معدودی در مورد فلسطین ساخته شد که به اندازه کافی مورد توجه قرار نگرفته است.

باید سینمای ایران از زمان تاسیس، بررسی شود که از کجا شکل گرفت و وام دار کدام سنت سینمایی است و چه کسانی این سینما را تاسیس کردند، فرح دیبا هنرستانی را تاسیس و اساتیدی از فرانسه به ایران آورد و دانشجویانی تربیت کرد، سنت سینمایی ایران هالیودی نیست بلکه سنت سینمایی فرانسه است، سینمای فرانسه جشنواره پسند است، برخلاف سنت سینمایی هالیوود که مخاطب پسند است و فیلم های که در رابطه با سرعت و خشونت ساخته می شود ادامه دار می شوند، مثلا فیلم اره 10 یا فیلم سریع و خشن 10 ساخته می شود زیرا مخاطب می پسندد و گردش مالی اتفاق می افتد.

صنعت سینمایی ایران در مواقع مختلف تاریخی از جشنواره ها تاثیر می گیرد، در جشنواره های مختلف می بینیم که به بعضی از کارگردان ها بخاطر فیلم های خاصی بها داده می شود، در دوران خاصی عباس کیارستمی، مجید مجیدی و اصغر فرهادی کارگردانان جوان را خودآگاه یا ناخودآگاه به سمت خاصی هدایت کردند، سعید روستایی به سبک اصغر فرهادی فیلم می سازد و ادامه دهنده راه وی است.

برای نشر تفکر انقلابی که رهبر معظم انقلاب تاکید دارند، باید هنرمند پرورش داده شود، اینکه چقدر در این زمینه موفق بودیم علامت سوال بزرگی است که باید پاسخ داده شود؛ هنرمند برای خلق یک اثر هنری نیاز به لوزمی دارد، اینکه چقدر به هنرمند کمک شده سوال بعدی است، آثار ابتدایی کارگردانان بزرگ سینمایی مانند "کوبریک"، "آرونوفسکی" و "اسکورسیزی" نازل است.

این کارگردانان استعدادیابی شده و اجازه ساخت فیلم های بیشتر داشتند و به تدریج آثار آنها بهتر و فاخرتر شد و"کوبیک" توانست فیلم "ادیسه فضایی" و " پرتقال کوکی" را بسازد، سینمای ما قدرت آینده نگری ندارد و زمان حال را به درستی نمی تواند بیان کند و تاریخ را با خوانش های مختلف نمی تواند روایت کند.

رسا ـ  امروز همه می دانند که جایزه اسکار سیاسی و پروپاگاندا برای دیدن یک اثر هنری است در رابطه با این جایزه توضیح دهید؟

جالب است که "فورد کاپلو" در سینمای هالیوود نمی تواند فیلم بسازد زیرا در کنفرانس خبری می گوید توجهم به آیاتی از قرآن جلب شده است و شروع به خواندن آیات و ترجمه آیات می کند و بعد از این اتفاق غیب می شود زیرا گرایش به اسلام پیدا کرد و باید حذف شود، سینمای هالیود قواعد سفت و سختی دارد و خیلی بی رحم است.

فیلمی مانند محمد رسول الله(ص) از مصطفی عقاد ساخته شد که استودیوهای هالیودی از آن حمایت کردند، چیزی که در این فیلم نمی بینیم بخش مهم تاریخ صدر اسلام یعنی بخش نقش قوم یهود در تاریخ صدر اسلام است و در این فیلم تلاش یهود برای ترور پیامبر(ص) حذف شده است، فیلمی برای پیامبر(ص) ساخته شده که در حافظه تاریخی یک ملت بخش مهمی از تاریخ آن ملت حذف شده و همین نکته اثبات می کند که سینما امروز دست یهود است، یهود اگر بخواهد در صنعت سینما عرض اندام کند کارگردانی مانند "اسپیلبرگ" را از خانواده ای درون یهود پرورش می دهد؛ مسیحیت اعلام کرد که اگر قرار است فیلمی در مورد حضرت مسیح ساخته شود باید از "مل گیبسون" استفاده شود زیرا گرایش یهودی داشت، چرا در سینمای ما چنین برنامه ریزی های وجود ندارد؟

کارگردان فیلم "سجاده آتش" که دیالوگ معروف حاجی سیدت رو کشتند" در فیلم وی بود اکنون نمی تواند فیلم بسازد، اکنون برای فیلم نامه هایی که در مورد مقاومت نوشته می شود سرمایه گذاری نمی شود و سرمایه ها به انواع و اقسام دلایل حذف می شود اما اگر داستانی در مورد روایت روزمره نقل شود سرمایه گذار و سرمایه وجود دارد.

رسا ـ ما در عرصه سینما پای جهاد نایستادیم و اکنون سینمای مقاومت نداریم و کاری که باید انجام شود این است که کل نیرو فرهنگی را بسازیم که البته خیلی طول می کشد، نظر شما در این زمینه چیست؟

ما نه تنها سینمای مقاومت نداریم بلکه چیزی به نام هنر مقاومت به صورت منسجم نداریم، صدا و سیما می خواهد سرودهای انقلابی پخش کند اما این سرودها بازخوانی موسیقی های خواننده زن لبنانی است، اتفاقی که بعد از طوفان الاقصی در فضای مجازی اتفاق افتاد و نمود بیرونی آن در شهرهای مختلف اروپایی و آمریکایی اتفاق افتاد این بود که یک سری از هنرمندان آنجا شروع به عکس العمل نشان دادن کردند و از فلسطین حمایت کردند.

ما اگر در پیام رسان ایتا از فلسطین حمایت کنیم کار خاصی انجام نداده ایم زیرا این جا زمین خودمان است و آنها در این زمین بازی نمی کنند و آنها در فضای تویتر، تیک تاک و اینستاگرام حضور دارند، ما در این فضاها کاری انجام نداده ایم.

من به کسانی که در عرصه های مختلف تبلیغی در عرصه مقاومت فیلم، موسیقی و نقاشی فعالیت می کنند یادآوری می کنم که خداوند در قرآن کریم می فرماید: آنها می خواهند نور خدا را خاموش کنند اما خداوند نورش را کامل می کند، چیزی که شاهد آن هستیم این است که تعداد زیادی از مردم که اسلام دین آنها نیست حتی گاهی دین ندارند، به واسطه مقاومت مردم غزه تلنگری به قلب های آنها خورده و با خواندن کتاب قرآن و ترجمه های قرآن مسلمان و ایمان می آورند، تنها کاری که ما باید کنیم استقامت است، «إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا» حتی اگر حذف شدید پای این راه بمانید، خیلی ها قرار است که ما را از مسیر خارج کنند و خیلی از افراد در عرصه فرهنگی شهید شدند و اجازه فعالیت ندارند.