روزی که زمین به آسمان الصاق شد

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، روزه از جمله فروع دین است که شارع مقدس طبق آیاتی چون «کتب علیکم الصیام...»[1] آن را بر مسلمین واجب گردانید و قول معصوم نیز خود بر وجوب این امر دلالت دارد. حفص بن غیاث از امام صادق(ع) روایت می‌کند: «انما فرض الله صیام شهر رمضان علی الانبیاء دون الامم، فتفضّل به هذه الامة و جعل صیامه فرضاً علی رسول الله (ص) و علی امته»[2]. خداوند روزه ماه رمضان را بر پیامبران سابق و نه بر امت هایشان واجب کرده بود، ولی بر این امت تفضل فرموده روزه‌اش را هم بر پیامبر و هم بر امت [اسلام] واجب کرد.

علت اختصاص این حکم بر مسلمانان به خاطر تحمل سختی بر نفس انسان است، این کار سبب می‌شود تا بتواند هوای نفس خود را مدیریت کند و در مقابل سختی‌ها تاب‌آوری بیشتری داشته باشد. پیامبر اسلام می‌فرمایند: «من صام رمضان ایماناً و احتساباً غفر له ما تقدم من ذنبه»[3]. هر که ماه رمضان را با ایمان و محاسبه روزه بگیرد، خداوند از آن چه پیشتر گناه کرده باشد را می‌بخشاید.

بالاترین جلوه بندگی انسان

صبر و شکیبایی بالاترین جلوه بندگی انسان در این ماه است. امام صادق(ع) فرمود: «هر که برای خدا روزه بگیرد، روزه را در شدت گرما، سپس تشنگی بر او غلبه یابد، خداوند هزار ملک را می‌گمارد تا دست بر صورت او کشیده و وی را به بهشت بشارت می‌دهند تا وقتی که افطار می‌کند. خداوند [آن هنگام] می‌فرماید که چه خوشبوست نفس تو و چه خوش بویی تو. ای فرشتگان من! شاهد باشید که او را آمرزیدم و از گناهان وی گذشتم.»[4]

صبر با روزه پیوندی عمیق دارد و اینکه انسان می‌تواند بنوشد، اما دست نمی‌یازد و رنج گرسنگی بر خود هموار می‌سازد تا حکم الهی را اجرا کرده باشد، نشان از بند محکمی است که ایمان او ایجاد کرده است، آدمی بنده دلیل است و برای سوالات خود در دنیایی از مشکلات و حرف‌ها می‌ایستد تا پاسخ خود را دریابد اما زمانی که به حکمی رسید، شک بعد از یقین را نباید جایز دانست.

آنچه باید به جان خویش گرفت

انسان صبر می‌کند، نه برای خویشتن خویش و نه برای رسیدن به آن چیزی که در برابر مشکلات باید بداند، بلکه چیزی است میان آسمان و زمین. همان داستان علم و معرفت که شناخت از دانش بالاتر است و معرفت به جان می‌نشیند و سخن به ذهن، آن کسی که با جان خویش سخن را دریافت، حرارت آن را به این راحتی رها نمی‌کند.

این همان نشانه رحمت الهی است، «یا ایها الذین آمنوا استعینوا بالصبر و الصلاة»[5] راز استقامت انسان در گرو ذکر خداوندی است و جلوه بندگی ما تنها در میان خلوص عبد بودن است و این آزمایش الهی، نمایشی از عمق شناخت آدمی به درگاه رحمت خداوندگار عالم می‌باشد. /882/ 704/

[1] بقره، آیه183

[2] شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج2، ص99

[3] الدرر المنثور، ج1، ص439

[4] الکافی، ج2، ص65، ح17/ وسائل الشیعه، ج10، ص409، ح1

[5] بقره، آیه153